انتشارات شکوریان
بدون توجه به فرهنگ جامعه نمی توان توسعه را در خدمت انسان قرار داد.فرهنگ که شامل تمامی ارزش ها، اعتقادات، آرمان ها، آداب و رسوم، باورها و الگوهای یک ملت می شود، نخستین و اصلی ترین سرمایه و منبع همیشه جوشان انسان است و دل بستن به آن به معنای امید داشتن به آینده ای متعلق به انسان ها و پاسخگوی انتظارات آنهاست.
مقصود از توسعه فرهنگی،ایجاد شرایط و امکانات مادی و معنوی مناسب برای افراد جامعه به منظور شناخت جایگاه آنان و رشد و افزایش علم و دانش و معرفت انسان ها و آمادگی برای تحوّل و پیشرفت و پذیرش اصول کلی توسعه، نظیر قانون پذیری، نظم و انظباط، بهبود روابط اجتماعی و انسانی و افزایش توانایی های علمی و اخلاق و معنوی برای همه ی افراد جامعه می باشد. توسعه ی فرهنگی با تاکید بر هویت فرهنگی، بهینه سازی شرایط فرهنگی و رشد کمّی و کیفی مسایل مربوط به خود را نوید می دهد و به اخلاق و آداب و سنن جامعه بهبود می بخشد و بر رونق بازار فنون و دانش و تکنیک می افزاید.
توسعه فرهنگی زمانی خلاّق و بارور می شود که هویت و سیمای یگانه و حیاتی خود و نقاط مثبت سنت ها و آداب و رسوم و ارزش های جامعه را حفظ کند و در عین حال به پالایش عناصر نامطلوب نیز دست یازد؛ تا بتواند نقش خلاق و سازنده ی خویش را در عرصه ی اجتماع حفظ نماید. از این رو، توسعه ی فرهنگی بر پایه خود باختگی و پشت کردن به باور های فردی نیست؛ بلکه مبتنی بر پویشی آگاهانه و خرد مندانه است که در جهت حفظ هوّیت ملی و فرهنگی و استفاده از تمام نیروهای موجود جامعه،گام بر می دارد.
توسعه ی فرهنگی شرط اصلی توسعه ی اقتصادی محسوب می شود. برای آن که مردم بتوانند دنیای جدید را درک کنند، و به آن شکل دهند، قدرت بیان احساس های خود را داشته باشند و با استفاده از زبان روز با یکدیگر ارتباط بر قرار کنند به آموزش مستمر که شرط اصلی توسعه است نیازمندند.
مایکل تودارو، در رابطه ی با نقش سرمایه انسانی در نظریه های رشد و توسعه اقتصادی می گوید: احتمالاً اکثر اقتصاددانان در این امر توافق دارند که آنچه در نهایت خصوصیت و روند توسعه اقتصادی و اجتماعی را تعیین می کند، منابع انسانی آن کشور است، و نه سرمایه و منابع آن.
جعفر شکوریان