انتشارات شکوریان
مردم ثروت واقعی ملت ها هستند و هدف اصلی توسعه، خلق شرایطی است که مردم امکان یک زندگی طولانی توأم با سلامتی و خلاقیت داشته باشند. توسعه فرایندی است که متضمن بهبود مداوم در همه ی عرصه های زندگی انسانی، اعم از مادی و معنوی و بهبود بنیان های اقتصادی، اجتماعی و سیاسی باشد که انسان در این فرایند به حیاتی با عزت نفس و اتکا به خود همراه با گسترش دایره ای انتخاب در محدوده ی پذیرفته شده،دست می یابد.
در نیم قرن گذشته، هرگاه صحبت از توسعه به میان می آمد توسعه اقتصادی در اذهان عمومی تداعی می شد و برای مقایسه کشورها از نظر توسعه یافتگی معیار تولید ناخالص ملی سرانه مورد سنجش قرار می گرفت و تمام توجهات به تولید و توزیع کالاها و خدمات معطوف شده بود. گذشت زمان ،کافی نبودن این روش را برای اندازه گیری توسعه یافتگی کشور ها به اثبات رساند و همگان به این باور رسیدند که باید عوامل دیگری را مورد سنجش قرار داد تا بتوان وضیعت اجتماعی و فرهنگی کشور ها را اندازه گیری و با هم مقایسه نمود. بعبارت دیگر کیفیت زندگی و میزان موفقیت کشورها در افزایش استانداردهای زندگی است که باید اندازه گیری شود و بر این اساس میزان موفقیت کشور ها با هم مقایسه شود در حقیقت ارتقاء سطح زندگی انسان ها و گسترش قابلیت های افراد بعنوان نتیجۀ نهایی توسعۀ اقتصادی و اجتماعی مطرح می باشد.
در حقیقت توسعه باید بر محور مردم متمرکز شود و فرد و گروه را قدرت بخشد. طی مدت طولانی توسعۀ انسانی، بدلیل نقش درآمد ملی و نرخ رشد آن، به فراموشی سپرده شده بود البته درآمد بعنوان یکی از اهداف اقتصادی، اجتماعی مطرح است ولی خواسته ها مهمتری نیز وجود دارند که از جمله می توان تغذیه بهتر، خدمات بهداشتی افزونتر، شرایط کاری مناسبتر و امنیت در مقابل تعدی و صدمات جسمی را بر شمرد. در واقع توجه به توسعۀ انسانی به زمان ارسطو بر می گردد که ثروت و درآمد را وسیله ای برای دستیابی به اهداف دیگر می دانست. ارسطو معتقد بود: « تفاوت بین یک نظام سیاسی مطلوب و یک سیاسی نامطلوب را باید از طریق کامیابی و شکست آنها در فراهم آوردن امکانات زندگی شکوفا برای مردم سنجید ».
جعفر شکوریان